It was an ambitious plan: to make a trailer in English rather than the usual gallery of still photos. And I also wanted to use the medium of film to introduce some newly arranged music.
The slave song Lelu Lelu first has to be set down in musical notation. I am expertly assisted and advised by Orville Breeveld, the son of my friends the late Clarence Breeveld and Hannah Belliot. I have known Hannah ever since we were at the Hendrikschool together. The musician, composer and arranger points me to the Sibelius software.
The chosen performers are both called Salomé. Salomé G.’s parents set to work to refine the score. All the G. family members play an instrument and they practise the song together time and again. Violin teacher Johannes Lievaart adapts the register of music that sounds so totally unfamiliar to his ears. Salomé G. tirelessly rehearses the song countless times. Salomé L. takes her place at the piano and excels under the guidance of her mother, a former child piano student of the Suzuki Academy for eight years.
Meanwhile, we are busy designing the garments. The corona restrictions mean everything has to be arranged by Zoom. The measurements, which the parents themselves have to take on the basis of a sketch on paper, are adjusted repeatedly. It’s a miracle that everything fits perfectly in the end! Cheyenne Nelson, whose prize-winning modern kóto is shown in the photo, designs the costumes. She sews dozens of flowers that she cuts out of a piece of lace onto the children’s yakis. I take care of the anyisas: headscarves with a turned-up brim, decorated with beads.
For the ever-patient filmmaker Elsie Vermeer I make a mood board for the atmosphere I want to create. This is followed by the script and the graphical storyboard. Elsie suggests the magnificent library on the Neude in Utrecht as a location, where the staff provide all possible support. The girls practice their notes and I read my lines aloud one last time. The children are visibly overwhelmed by the monumental setting during the recording session. We are first-time moviemakers and enthusiastic amateurs having fun, so it didn’t turn out to be a slick professional production, but then it was never meant to be.
Orville writes on May 26, 2021: I thought it was a most appealing film, especially because the score is played by children. The creaks and screeches are simply charming, and the role the children play immediately sends a message to the readers: it is now about the next generation. Beautifully done.
Het slavenliedje Lelu Lelu moet eerst van noten worden voorzien. Hulp en adviezen krijg ik van Orville Breeveld, de zoon van mijn vrienden Clarence Breeveld, nu helaas overleden, en Hannah Belliot. Hannah ken ik al vanaf de Hendrikschool. De musicus, componist, arrangeur wijst mij op het programma Sibelius.
De naamgenootjes Salomé G. en Salomé L. gaan de muziek uitvoeren. De ouders van Salomé G. gaan aan de slag om de muzieknotatie te verfijnen. Alle leden uit het gezin G. bespelen een instrument en tal van keren spelen ze het liedje. Vioolleraar Johannes Lievaart voegt ook noten toe aan de muziek die zo heel anders klinkt dan hij gewend is. Salomé G. oefent het liedje braaf keer op keer. Salomé L. wordt achter de piano gezet en zij doet haar best onder leiding van haar moeder die als kind acht jaar lang pianolessen volgde aan de Suzuki Academie.
Tegelijk zijn we bezig met het ontwerpen van de kleding. Vanwege de coronabeperkingen gaat alles via Zoom. De kledingmaten die de ouders zelf moeten opnemen aan de hand van een voorbeeld op papier, worden telkens bijgesteld. Het is een wonder dat alles uiteindelijk precies past! Cheyenne Nelson, die een prijs won met haar moderne kóto (zie foto), ontwerpt de kostuums. Uit een lap kant knipt ze tientallen bloemetjes die ze op de yaki’s van de kinderen naait. Ik zorg voor de anyisa’s: hoofddoeken met een gevouwen rand, versierd met kralen.
Voor de geduldige filmmaakster Elsie Vermeer maak ik een moodboard om de sfeer aan te geven. Daarna volgen het script en het storyboard in de vorm van tekeningen. Als locatie suggereert Elsie de bibliotheek aan het Neude waar men alle medewerking verleent. De meisjes oefenen hun noten en ik lees mijn tekst nog eens hardop. Tijdens de opname zijn de kinderen nog steeds overweldigd door het monumentale gebouw. Het is de eerste keer dat we een filmpje maken en we zijn enthousiast maar geen profs, dus het is geen professionele trailer geworden, maar dat was ook nooit de bedoeling.
Orville schrijft op 26 mei 2021: Ik vind het een aansprekende film, vooral omdat de score (de muziek), gespeeld wordt door kinderen. De kraakjes en piepjes zijn aandoenlijk en de rol die de kinderen spelen is meteen een boodschap voor de lezers: het gaat nu om de volgende generatie.
