Aan het eind van de avond is er de ruimte om op de foto te gaan met de koets. Dit vereist enige techniek want de zon is al ondergegaan en tegenlicht, de reflectie van het glas en de schittering van de koets zelf, stellen hoge eisen aan mijn vaardigheden als amateurfotograaf. De overdaad aan schittering verblindt.
Een vriendelijke jonge fotograaf die voor diverse kranten werkt, biedt hulp. ’Wacht ik haal mijn eigen grote flitslamp en maak de foto waarop u voor de koets staat met uw eigen camera. Eerst moet ik het licht meten.’ Hij monteert zijn eigen flitslamp op mijn camera, maar eerst maakt hij zelf een paar opnamen met zijn eigen camera. Als hij klaar is mompel ik: ‘Trix de derde.’ Hij moet lachen om de opmerking en weet niet dat ik een geheel andere associatie heb dan de voor de hand liggende. Ik bedoel niet de voormalige koningin, maar denk aan een van de kinderen van mijn voormoeder. Haar dochter, die op een verkooplijst Catharina 3 wordt genoemd, is een slavinnetje zonder achternaam. In 1898, het bouwjaar van het rijtuig en vijfentwintig jaar na de feitelijke afschaffing van de slavernij, zou zij zich in de verste verte niet druk maken om een overheidskoets. Overleven was voor haar prioriteit. Zij en haar voorouders hebben meebetaald aan het werk van een schilder die keurig heeft verbeeld hoe de Nederlanders die verre rijksgenoten zagen: mensen die je volgaarne en deemoedig van voedsel en spullen komen voorzien en die hun lot onvoorwaardelijk aan je willen verbinden, zelfs nog in 1898. Het is maar goed dat de arme Catharina’s in Suriname en Indië deze koets nooit voorbij hebben zien rijden.
