De vergaderingen vonden steeds bij een ander familielid plaats. Het kleine meisje op de eerste foto is ons nichtje Claire. Zij vermaakte ons, deed een roze hoed op en kwam tussen ons in poseren. Wij verklaarden haar tot mascotte van de familiedag die nog komen zou, vanuit de gedachte: het is immers de jeugd die onze nalatenschap zal beheren.  

Een van de nichten begon altijd met een moment van bezinning en reflectie en aan het eind van de middag hadden we plezierige momenten waarbij veel gelachen werd. De gastheer of gastvrouw had altijd uitgebreid gekookt en het waren dan juist die bewerkelijke Creoolse gerechten ‒ vaak met een Afrikaanse touch ‒ die wij zelf niet zo vaak meer klaarmaken. Bijvoorbeeld die zware maaltijdsoep adomprí, van geraspte bananen met drie soorten vlees en heréri, het gerecht dat wij in mijn jeugd vaak meenamen voor onze ouderen die in een tehuis woonden. En omdat we zo van deze samenkomsten hebben genoten, was elke bijeenkomst eigenlijk al een banya in het klein.